سفر

...

اتاق خلوت پاكی است.

برای فكر، چه ابعاد ساده‌ای دارد!

دلم عجيب گرفته است.

خيال خواب ندارم.

كنار پنجره رفت

و روي صندلی نرم پارچه ای

نشست: هنوز در سفرم.

خيال می‌كنم

در آب‌های جهان قايقی است

و من - مسافر قايق - هزارها سال است

سرود زنده‌ی دريانورد‌های كهن را

به گوش روزنه‌های فصول می‌خوانم

و پيش می رانم

مرا سفر به كجا می‌برد؟

كجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند

و بند كفش به انگشت‌های نرم فراغت

گشوده خواهد شد؟

كجاست جای رسيدن، و پهن كردن يك فرش

و بی خيال نشستن

و گوش دادن به

صداي شستن يك ظرف زير شير مجاور؟

و در كدام بهار

درنگ خواهی كرد

و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟

شراب بايد خورد

و در جوانی يك سايه راه بايد رفت،

همين.

...

***

شعر : سهراب سپهري - زمزمه : خسرو شكيبايي